Mirovatî di van salan de bi "raman" wekî navgînek xebitandina jiyanê hate nas kirin. Pir hindik mirovan, di paşerojê de, ji ramanê derbas bûne ku bi şêwazek jiyanê ya bilind a ku ji hişmendiya hişmendiya paqij an hebûna xwe ve girêdayî ye, biceribînin.

Lê belê, serdema niha dema şiyarbûnê ye, û her ku diçe zêdetir mirov bi rastiya cewhera xwe, bi nasnameya xwe ya rastîn şiyar dibin, ku piştre rê dide wan ku bi rengekî nû bijîn.

Pratîka Hebûna Di Dema Niha de

Pratîka jîyîna di dema niha de, an jî haydariya niha, vebûnek e ji bo hişyarkirina "hişmendiya" me ji nasîna bi pseudo- nasnameya ku ji aliyê hiş ve hatiye afirandin. Dema ku hişmendî ji nasnameya hişê bêpar dibe, ew dibe sedema "xwenaskirin" û rêyek nû ya jiyanek bê êş û têkoşîn.

Hişyarbûn pêvajoyek xwenaskirinê ye ku em têdigihin ku em kî ne bi eslê xwe ne. "hişmendiya paqij" û ne nasnameya "ego" ya ku ji hêla hişê ve hatî afirandin ve girêdayî ye. Ego bi serê xwe ne pirsgirêk e lê gava ku hişmendî xwe winda bike di wê baweriyê de ye ku ew "ego" ye, ew dibe sedema êş û têkoşînê, wekî ku ji hêla pir mirovan ve tê ceribandin.

Pêkanîna mayîna di naha de dibe alîkar ku hişmendî ji vê nasnameyê azad bibe, û dibe sedema şiyarbûnê. Pir kesên ku nû di vê pratîkê de ne, di derheqê heyî de pirsên xwe hene.Li vir çend xal hene ku dê bi vê pratîkê re rêberiya we bikin.

1.) Niha Her tişt Heye, Haya Wî Bimînin

Gelek kesên ku dest bi pratîzekirinê dikin ku di niha de dimînin (an heyî bimînin), di derbarê çawaniya balkişandina li ser niha de şaş in.

Dayîna niha ne ji bo "balkêş"ê ye li ser kêliyekê, lê li şûna windabûna di ramanan de, "hişyar" an hişyar bimîne.

Dema ku hûn di destpêkê de dest bi pratîkkirina "hebûn"ê bikin, hûn ê bibînin ku hûn nikarin hebûna xwe ji çend saniyan zêdetir bihêlin berî ku hişmendiya we bikeve nav ramanan.

Her ku pratîka we berdewam dike , hebûna we dê bihêztir û bihêztir bibe, dema ku girtina hişê we dê lawaz bibe. Dê demek dirêj nemîne ku hûn fêhm bikin ku hûn ne raman in, an jî nasnameyek bingehîn a ramanê ne, lê hişmendiya pak in ku "şahidê" her tiştî ye.

Ev "hişyarî" ew e ku hûn esas in û ew herheyî ye, afirînerê her şiklê ye, yek heyîn e û dema ku ji xwe haydar dibe li hebûna xwe şiyar dibe - ev şiyarbûn an jî ronîbûn e. Dema ku ew ji xwe şiyar dibe, ji mijûlbûna xwe ya bi “ramankirinê” dûr dikeve û derbasî “hebûn”ê dibe, ku rewşek hebûnê ya pir jîr e.

2.) Hebûn, Rewşa Ne Fikirkirinê ye

Girîng e ku hûn zanibin ku rewşa hebûnê li ser hişyarbûna bêyî "fikirîn" e, lê ev nayê wê wateyê ku naraman dê di hiş de derkeve. Dibe ku raman di cîhê hişê we de derkevin, û li hundur û derbikevin, lê divê pratîka we ew be ku hûn hişyar bimînin bêyî ku hûn ji van ramanan werin girtin.

Hebûn rewşek e ku ne rewşa ramanê ye, lê raman dikare di rewşa hebûna hişyar de derkeve holê. Dema ku “hişmendî” xurt bibe, ew ê ji hêla ramanan ve neyê girtin, lê dê wekî herikîna hişmendiyê ya domdar bimîne, ku di eslê xwe de rewşek jîr û zîrekiya bilind e.

3.) Hebûna îrade Hin Hewl Bidin

Di dema niha de mayîn rewşek hişyariyê ye, û di destpêkê de ji aliyê we ve hewldan hewce dike. Bi tevayî hûn bi ramanê ve girêdayî bûne, û ji hêla her ramana "xweserî" ya ku dikeve hişê we ve balkêşiyek mezin heye.

Ji bo ku meriv di nuha de bimîne divê meriv dest ji vê girêdayiya ramanê berde, û mîna hemî tiryakan dem û hewldan hewce dike ku meriv dev ji adetê berde. Gava ku hûn hewl didin ku hûn hişmendiya xwe xurt bikin, tenê meseleyek dem e ku hûn ji nasnameya xweya bingehîn şiyar bibin û rasterast ji hebûna hebûna xwe, di her kêliya roja xwe de, di hişmendiya paqij de, derbasî jiyanê bibin.

Bînin bîra xwe ku "tu" "hişmendî" yî, û tenê ji ber zimên e ku xuya dike ku du heb in, dema ku tenê yek hebe.

4.) Bi xwe re raweste Pratîka Hişyar Bimînin

Nebingava ku hûn dibînin ku hûn di dema niha de mayîna xwe dikin pratîkê de xwe dikişîne nav ramanan dilteng dibe. Dê wext bigire berî ku hişmendiya we têra xwe xurt bibe ku hûn li hember kişandina ramanan bisekinin.

Dibe ku ji çend mehan heta salekê bidome, berî ku hişê we bi tevahî ji nasîna hişê şiyar bibe û bêyî ku bi berdewamî were kişandin nav "ramankirinê" dest bi tevgerîna jiyanê bike.

Dema ku hişmendî bi serê xwe dest bi tevgerê dike, bêyî ku hewce bike ku bi hiş ve were kontrol kirin, ew bi rengek pir jîr tevdigere û hêza ku vê gerdûnê afirandiye derdikeve holê ku dest bi afirandina xweser bike, ev potansiyela ji bo kerem û pirbûna bênavber.

5.) Hebûn di derbarê hişyarbûna hişyarbûnê de ye

Hemû mamosteyên giyanî rewşa şiyarbûnê ya normal, di mirovên nehişyarbûyî de, wekî "rewşa xewnê" nîşan dane. li cihê ku hişmendî bi raman û nasnameya bingehîn tê naskirin.

Haşmendî li ser xwe wekî kesek "difikire" û hemî sînorên ku bi şert û mercên mirovî yên derveyî re têne peyda kirin - ev rewşek pir bêhêz e. Tiştek di cîhana formayan de bêyî ku ronahiya hişmendiyê li ser ronî bibe, hebûna rastîn tune, ew hêza hişmendiyê ye.

Lê gava ku ev hişmendî di ramanan de winda bibe û bi hişê re were nas kirin, ev hişmendiya paqij bêhêz dibe.

Dema ku hûn di niha de bimînin, bi girtina bala xwe li serdema niha bêyî ku di ramanan de winda bibe, ev hişmendiya ku tu yî, ji nasîna hiş şiyar dibe û jixweber dibe "xwe haydar" ango hay ji xwe wekî hişmendiyê dibe.

Armanca mayîna di niha de ev e, û gava ku ev pêk hat, dê hişmendî bixweber dest ji hişê berde û ev dê bibe sedema jiyanek bê tirs, êş û têkoşîn, û tijî pirbûn û bextewarî ye.

Di encamnameyê de

Ji ber vê yekê bi kurtî pirsa ku meriv çawa di nuha de bimîne dikare bi sê xalên hêsan were bersivandin:

• Haşmendiya xwe nehêle ku di ramanan de winda bibe.
• Tenê wekî hişmendiyê bimînin bêyî ku hewce bike ku hûn nasnameyê ji hişê bi dest bixin.
• Nekevin ber hişê ku dê hertim hewl bide bala we.

Heke hûn li pratîka bûyîna di dema niha de bimînin, hişmendiya we dê bi hêz bibe û dê dest bi bêhişbûnê bike. Tenê bi xwe re bîhnfireh bin, ev pêvajo bi gelemperî nêzî salek dirêj dike berî ku hişmendî bi rastî ji hişê xwe azad bibe û xwe wekî yek "rastiya" rast nas bike. Dema ku hişmendî wekî hişmendiyê dest bi tevgerê dike, bêyî têkoşîn û êş û azaran xweşik diafirîne.